Με την ελπίδα να βγει κάτι καλό από την συνθήκη που ζούμε. Πριν έναν χρόνο “πάγωσε” η ζωή μας όπως την ξέραμε. H ανατροπή αυτή έκανε τους ανθρώπους που προσπαθούσαν ή σχεδίαζαν μια εγκυμοσύνη να αναρωτιούνται ποια θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη επιλογή μέσα στο πλαίσιο...

Μετά την Ινδία, η Νέα Ζηλανδία είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο που ψήφισε ομόφωνα νομοθεσία που δίνει το δικαίωμα στα ζευγάρια και τις γυναίκες που χάνουν το μωρό τους μετά από αποβολή ή τον τοκετό, να παίρνουν άδεια από την εργασία τους.

Όταν οι άνθρωποι ξεκινούν την διερεύνηση της υιοθεσίας ως επιλογή για να γίνουν γονείς, ξεκινούν να «περπατούν» πάνω σε μια «γέφυρα»: ανάμεσα στην υπογονιμότητα και την υιοθεσία.

Με βάση έγκυρες και μακροχρόνιες έρευνες τα παιδιά που ανήκουν σε ΛΟΑΤΚΙ οικογένειες δεν παρουσιάζουν καμία «παρέκκλιση» και καμία δυσκολία στην ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη.

Η απομόνωση και η μοναξιά γίνονται συχνά τρόπος ζωής όταν έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την υπογονιμότητα. Το προηγούμενο δίκτυο φίλων και γνωστών στο οποίο μπορούσες να ακουμπήσεις πιθανά δεν προσφέρει την ίδια ικανοποίηση, ασφάλεια, στήριξη, όπως παλιά.

Με την αποβολή δε χάνεται μόνον το μωρό μιας γυναίκας. Χάνεται το αίσθημα παντοδυναμίας, η εμπιστοσύνη στο σώμα, στην ζωή. Πλήττεται η γυναικεία της ταυτότητα, το αίσθημα αυτοαξίας και προσωπικής επάρκειας. Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και μπορεί πάντα ένας άνθρωπος να επιλέξει το τέλος που επιθυμεί.

ο χρόνος είναι πολύτιμος και αυστηρά προσωπικός για ό,τι ο καθένας μας θεωρεί σημαντικό. Και αναγκαίος για να παίρνει κανείς τις αποφάσεις που του ταιριάζουν και δεν του επιβάλλονται και για να έρχονται στην ζωή μας παιδιά που τα υποδεχόμαστε με χαρά και όχι με εξουθένωση και τραυματισμένη ψυχή.

Όταν«τρέχουν τα παιδιά μέσα στον χιονιά», οι άνθρωποι που παλεύουν με την υπογονιμότητα περιγράφουν ως γρονθοκόπημα το μήνυμα (αν όχι την «υποχρέωση»!)της ευθυμίας, της χαράς, της ευτυχίας που επικρατεί, με «μουσικό χαλί» χαρούμενες παιδικές φωνές παντού.