Οι περισσότεροι άνθρωποι που διαπλέουν τα σκοτεινά νερά της υπογονιμότητας, βιώνουν την λαχτάρα τους για την απόκτηση ενός παιδιού ως ιδιαίτερα επώδυνη κάποιες στιγμές, όπως όταν ανακοινώνεται μια εγκυμοσύνη στο οικείο περιβάλλον ή όταν μια «πρώην υπογόνιμη» φίλη από την αίθουσα αναμονής της κλινικής υπογονιμότητας, παίρνει «μετάθεση», ως έγκυος, για την αναμονή στο ιατρείου ενός μαιευτήρα πια.
Την ίδια δυσκολία περιγράφουν και σε κάποιες εποχές του χρόνου, όπως την άνοιξη που ανθίζει η ζωή, όταν τα πανωφόρια φεύγουν και οι «φουσκωμένες» κοιλίτσες φαίνονται, όταν έρχεται η Γιορτή της Μητέρας ή του Πατέρα.
Όταν, λοιπόν, «τρέχουν τα παιδιά μέσα στον χιονιά», οι άνθρωποι που παλεύουν με την υπογονιμότητα περιγράφουν ως γρονθοκόπημα το μήνυμα (αν όχι την «υποχρέωση»!)της ευθυμίας, της χαράς, της ευτυχίας που επικρατεί, με «μουσικό χαλί» χαρούμενες παιδικές φωνές παντού.
Όσοι/όσες προσδοκούν σε αυτό το κείμενο κάποιο Οδηγό Επιβίωσης ή συνταγές, θα απογοητευτούν.. δεν έχω και μάλλον δεν υπάρχουν (ευτυχώς!). Έχω να μοιραστώ, όμως, ιδέες που κάποτε ανακούφισαν και ξέρω ανθρώπους που ανέπνευσαν πιο βαθιά με κάποιες από αυτές. Θα ήθελα, λοιπόν, να εισηγηθώ ως πιθανά βοηθητική μια στάση που διαπνέεται από σεβασμό για όλα τα συναισθήματα που έχει κανείς, συγχωρητικότητα για όλα όσα δεν μπορεί να πετύχει, δεν αντέχει, δεν θέλει να κάνει, αγάπη και φροντίδα για το σώμα που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί, αποδοχή για όλες τις σκέψεις (ακόμα και για αυτές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε.. δικές μας είναι και αυτές.), ηρεμία που χαρίζει η αναγνώριση πως τώρα είναι δύσκολα αλλά κάνει το καλύτερο που μπορεί.
Η υπογονιμότητα συχνά τραβάει βίαια το βλέμμα μας «προς τα μέσα», στην «ανεπάρκεια» του σώματος, στις επιθυμίες, στη θλίψη. Ενισχύει την αίσθηση της απώλειας ελέγχου, την αβοηθησία, την μοναξιά, την ντροπή, την απομόνωση. Ωστόσο, αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, είναι το πώς θα σχετιστούμε εμείς με το βίωμα αυτό. Αν θα βυθιστούμε στο σκοτάδι παρά το φως που επικρατεί εκεί έξω ή αν θα ψάξουμε για το φως μες το σκοτάδι μας. Όποιο κι αν είναι για τον καθένα μας. Μπορεί να είναι η ελπίδα που πάντα υπάρχει αλλάζοντας μορφή, οι άνθρωποί μας που σέβονται την δυσκολία, χωρίς λύπηση, η απόφαση για μοίρασμα, για ιδιωτικότητα, όχι μυστικοπάθεια, χώρος για όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις χωρίς λογοκρισία και πολλά άλλα..
Τα Χριστούγεννα αφηγούνται την ιστορία μιας θαυμαστής γέννησης. Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους «υπογόνιμους» που μου αφηγήθηκαν ιστορίες με πόνο και ανατροπές αλλά με εξαιρετικά γόνιμη ψυχή που κυοφόρησε σκέψεις, ιδέες, ανάπτυξη, εξέλιξη, μεγάλωμα.. αυτό το κείμενο και οι ευχές μου είναι για όλους αυτούς.
