Κατακλυζόμαστε από προτροπές του τύπου «μη σταματάς», «να ελπίζεις», «συνέχισε ακούραστη και θα τα καταφέρεις» σε όμορφα, ροζ πλαίσια (ενίοτε και με στρουμπουλά μωρά μέσα!), σε blog, αίθουσες αναμονής, influencers στα social media.
Κάποιοι άνθρωποι, όμως, χρειάζεται να σταματούν για λίγο ή άλλοι αναγκάζονται να σταματούν να προσπαθούν ή και να ελπίζουν στην απόκτηση παιδιού μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για να «σώσουν» ή να φροντίσουν την σωματική τους υγεία, τα οικονομικά τους, το ήδη υποθηκευμένο σπίτι τους, την ψυχή τους. Έρευνες αποκαλύπτουν ότι τα ζευγάρια εγκαταλείπουν τις προσπάθειες κυρίως λόγω της μεγάλης ψυχικής δυσφορίας και εξουθένωσης που νιώθουν κατά τις διαδικασίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, και δευτερευόντως εξαιτίας του οικονομικού βάρους (Domar et al., 2018).
Ας σταματήσουμε (με) τις προτροπές για διαρκή προσπάθεια, ακούραστη προσήλωση στον μοναδικό στόχο.. την εγκυμοσύνη και την απόκτηση παιδιού με τίμημα την ψυχή μας ή ακόμα χειρότερα τη σχέση με το παιδί μας αργότερα. Δεν σταματά η επιθυμία, ούτε σβήνει η ελπίδα, δεν παραιτούμαστε (αν και είναι παρεξηγημένη έννοια η παραίτηση και έχει διασυρθεί σοβαρά!) αν κάνουμε μια παύση να κατέβουμε για λίγο (ή πολύ) από το τρενάκι roller coaster της υπογονιμότητας και των ιατρικών διαδικασιών.
Ξεκινώντας (επιτέλους!) η νέα χρονιά , θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις για τον χρόνο, μέσα από τα μάτια των γυναικών και των ζευγαριών στον χώρο της υπογονιμότητας: μπορεί ο χρόνος να σώζει ζωές και να δίνει την απίστευτη δυνατότητα να υποδεχτούμε νέες αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουμε και εμείς που σχετιζόμαστε μαζί του μέσα σε αυτόν! Δεν γίνονται από μόνα τους τα πράγματα. Μέσα στον χρόνο χρειάζεται να κάνουμε τον αναγκαίο αναστοχασμό για να ρυθμιστεί εκ νέου η πυξίδα που συχνά περιγράφουν οι άνθρωποι ότι έχει «τρελαθεί», να επαναπροσδιορίζεται ο στόχος μας, να διερευνούμε με καθαρό μυαλό νέες επιλογές και κάποιες φορές (που συχνά είναι πολλές) για να μετράμε τις απώλειες και να θεραπεύουμε τις πληγές πριν επανέλθουμε στον «αγωνιστικό χώρο» και την αίθουσα αναμονής. Για να βρίσκουμε τον εαυτό μας, να έρθουμε σε επαφή συνειδητά με τα ψυχικά μας αποθέματα, με το ποιος θέλω να είμαι μέσα και μετά από όλο αυτό..
Παύση…
Και σεβασμός στον χρόνο του καθενός μας ο οποίος δεν είναι πολύς ή λίγος («λιγοστεύουν οι πιθανότητες, τα ωάρια», «μη χάνεις χρόνο», «απομακρύνεσαι από τον στόχο , αν περιμένεις» κ.α.).. αυτός είναι ο χρόνος που οι ιατρικοί επιστήμονες βλέπουν και τις περισσότερες φορές έχουν δίκιο από την πλευρά τους. Όμως, ο χρόνος είναι πολύτιμος και αυστηρά προσωπικός για ό,τι ο καθένας μας θεωρεί σημαντικό. Σίγουρα πάντως αναγκαίος για να παίρνει κανείς τις αποφάσεις που του ταιριάζουν και δεν του επιβάλλονται και για να έρχονται στην ζωή μας παιδιά που τα υποδεχόμαστε με χαρά και όχι με εξουθένωση και τραυματισμένη ψυχή (συχνά και σώμα).
Και όχι.. ούτε οι πληγές επουλώνονται, ούτε η υπογονιμότητα θεραπεύεται, ούτε «ξεχνάει» τις απώλειες, τα τραύματα ή την «δότρια» ή «δότη» που έγινε μέρος της ιστορίας της μια γυναίκα ή ένα ζευγάρι όταν (ή επειδή έχει) αποκτήσει παιδί. Ας με συγχωρέσουν όσοι θεωρούν την προηγούμενη πεποίθηση ιερή αγελάδα! Πάει για σφαγή!
Χρειάζεται χρόνος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την απαιτητική αυτή διαδικασία. Αποτελεί τεράστια έλλειψη σεβασμού (αν όχι και ηθικής) να μη δίνεται η δυνατότητα επιλογής, διερεύνησης όλων των ζητημάτων (κυρίως των ψυχολογικών) χρησιμοποιώντας τον χρόνο ως «απειλή» για την ικανοποίηση του πολύτιμου στόχου.
Μα ποιος είναι, όμως, ο στόχος; Και για τίνος τον στόχο μιλάμε; Στην πορεία για την επίτευξη αυτού του στόχου συζητείται και αντιμετωπίζεται το ψυχικό κόστος σοβαρά και οργανωμένα;
Γιατί αν στόχος μας είναι να υποδεχτούμε χαρούμενα παιδιά, γονιών που έχουν επεξεργαστεί ενδελεχώς ζητήματα που θα είναι μέρος της ιστορίας των παιδιών τους λίγο παρακάτω και θα τα επηρεάσουν αναμφίβολα πολύ και δεν θα αποτελούν μόνον ιατρικές πληροφορίες στον φάκελό τους, τότε η στάση μας χρειάζεται να χαρακτηρίζεται από περισσότερο σεβασμό, δίνοντας χώρο να ακουστούν προσεκτικά οι φωνές όλων των εμπλεκομένων (άνδρα, γυναίκας, δότριας , δότη -ειδικά όταν ο δότης, δότρια είναι γνωστός, συγγενής κλπ- παρένθετης μητέρας, και αγέννητου παιδιού ) και να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα τους και οι ανάγκες τους (κατά τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής).
Και για όλα αυτά χρειάζεται χρόνος, σοβαρή εκπαίδευση και αλλαγή προς μια ευρύτερη οπτική, όχι τόσο μυωπική, που θα περιλαμβάνει και τις παραμέτρους της ψυχικής υγείας.Και ανθρώπους που θα φροντίσουν και θα συνηγορήσουν για την ευημερία όλων (ζευγαριών, δοτών, παρένθετης, παιδιού) και την επόμενη μέρα..
Καλή χρονιά! Με την ευχή να μη χάσουμε την πυξίδα μας μέσα στον χρόνο.
ΥΓ: Για την Α.
