Η απομόνωση και η μοναξιά γίνονται συχνά τρόπος ζωής όταν έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την υπογονιμότητα. Το προηγούμενο δίκτυο φίλων και γνωστών στο οποίο μπορούσες να ακουμπήσεις πιθανά δεν προσφέρει την ίδια ικανοποίηση, ασφάλεια, στήριξη, όπως παλιά. Και ενώ κάποιες σχέσεις αντέχουν τους κραδασμούς που προκαλεί η ανατροπή της υπογονιμότητας, άλλες διαλύονται…
Συχνά, η πρώτη αντίδραση είναι να αποσυρθείς, να απομακρυνθείς από όλες τις επαφές σου για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από συζητήσεις, διακριτικές ( ή όχι πάντα: “πότε θα κάνετε παιδάκι εσείς;” ) υπενθυμίσεις, ευγενικές ( ή όχι τόσο: “ποιος από τους δυο σας έχει το ‘πρόβλημα’;” ) ερωτήσεις ενδιαφέροντος, καλόπιστες “επιστημονικές” παρεμβάσεις από τον καναπέ ( “πηγαίντε ένα ταξίδι, χαλαρώστε και θα μείνεις έγκυος” ) ή ακόμα και από την ίδια την πραγματικότητα των εγκύων γνωστών ή όχι, των παιδιών, των μωρών, των οικογενειών. Αποφασίζεις να το κρύψεις από τον εργοδότη / προϊστάμενο, από τους συναδέλφους – παρά τις άδειες που χρειάζεται με αυξανόμενη συχνότητα να ζητάς. Ακόμα και από την ευρύτερη οικογένεια, ζητώντας ‘άδεια’ από τις οικογενειακές μαζώξεις και όχι μόνον… Η απομόνωση μοιάζει με αυτοεξορία, εξοστρακισμό αλλά και καταφύγιο την ίδια στιγμή.
Παρά το ότι είναι απολύτως φυσιολογική η προσπάθεια να προστατεύσεις τον εαυτό σου, η μοναξιά μπορεί να δυσκολέψει περισσότερο τα πράγματα εάν δεν δημιουργήσεις παράλληλα νέες επαφές. Έρευνες υποστηρίζουν ότι η δημιουργία ενός δικτύου με το οποίο θα μπορείς να μοιραστείς αυτό το ταξίδι μπορεί να μειώσει σημαντικά το στρες, να ενδυναμώσει την ψυχική ανθεκτικότητα, να ενισχύσει την ποιότητα ζωής, ασφάλειας και ανακούφισης.
Χρειάζεται να δημιουργήσει κανείς το δικό του χωριό! Μπορεί να περιλαμβάνει νέες γνωριμίες που έκανες στην αίθουσα αναμονής αλλά και παλιούς φίλους. Όπως κι αν έχει, χρειαζόμαστε ανθρώπους στους οποίους θα ήταν καλό να περιγράψουμε το πώς νιώθουμε μέσα στο μονοπάτι που περπατάμε αλλά κυρίως να ζητήσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως βοήθεια ή ως διευκολυντική στάση. Κάποια στιγμή αυτή η διαδρομή με κάποιο τρόπο θα φτάσει σε ένα τέλος. Ως τότε δεν είναι ίσως η καλύτερη ιδέα η υπομονή και η απομόνωση. Δεν θα μας πάει πολύ μακριά και τα καύσιμα μπορεί να τελειώσουν πριν το τέλος.. Με αγάπη, φροντίδα, συν-πόνια προς τον εαυτό μας, αποδοχή του γεγονότος ότι ο «επισκέπτης» κάθεται ακόμα εκεί, ας βρούμε ανθρώπους να ακουμπήσουμε αλλά και να φροντίσουμε κι εμείς.
Κάποια στιγμή θα φτάσουμε σίγουρα σε ένα τέλος, σε κάποιο λιμάνι, και αυτή η ιστορία θα μείνει πίσω για να την αφηγούμαστε με περηφάνεια για ό,τι παλέψαμε και για τον νέο μας εαυτό.
