Το παιδί που χρόνια επιθυμείς και δεν έρχεται, είναι ένα παιδί που «χάνεις».. και τα παιδιά αυτά περιγράφονται ως «ιδανικά». Όταν έρχεται τελικά στον κόσμο ένα παιδί μετά από πολλές ατελέσφορες προσπάθειες, μακροχρόνιες και πολύπλοκες ιατρικές διαδικασίες και, κυρίως, μετά από έντονες φαντασιώσεις, δεν μπορεί παρά να το περιμένεις ως το «τέλειο» παιδί! Οι προσδοκίες είναι επενδυμένες με επιθυμίες χρόνων και όνειρα για μια συνθήκη όπου όλα θα είναι ιδανικά με πρωταγωνιστή το «τέλειο» παιδί!
Όμως δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες και ευτυχώς δεν υπάρχουν και «τέλεια» παιδιά. Υπάρχουν πραγματικές συνθήκες και αληθινά παιδιά. Όπως δεν υπάρχουν – ευτυχώς και πάλι – «τέλειοι» γονείς. Είναι κρίμα να υπάρχουν γονείς που δεν απολαμβάνουν τα παιδιά τους γιατί δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την τέλεια φαντασίωσή τους ή γιατί θεωρούν ότι η φαντασίωσή τους καταστράφηκε γιατί «αναγκάστηκαν» να υιοθετήσουν ή να χρησιμοποιήσουν δότη ή δότρια στην αναπαραγωγική τους ιστορία.
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα για τα παιδιά μας που ήρθαν στη ζωή μέσα από δύσκολα μονοπάτια που περπατήσαμε παρέα μαζί τους, κουβαλώντας τα χρόνια στο μυαλό και στην καρδιά, είναι να τα απαλλάξουμε από κάθε αναμονή, προσδοκία και φαντασίωση να είναι «τέλεια». Και αυτά και εμάς!
