Με την ελπίδα να βγει κάτι καλό από την συνθήκη που ζούμε. Πριν έναν χρόνο “πάγωσε” η ζωή μας όπως την ξέραμε. H ανατροπή αυτή έκανε τους ανθρώπους που προσπαθούσαν ή σχεδίαζαν μια εγκυμοσύνη να αναρωτιούνται ποια θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη επιλογή μέσα στο πλαίσιο...

Η απομόνωση και η μοναξιά γίνονται συχνά τρόπος ζωής όταν έρχεσαι αντιμέτωπος/η με την υπογονιμότητα. Το προηγούμενο δίκτυο φίλων και γνωστών στο οποίο μπορούσες να ακουμπήσεις πιθανά δεν προσφέρει την ίδια ικανοποίηση, ασφάλεια, στήριξη, όπως παλιά.

ο χρόνος είναι πολύτιμος και αυστηρά προσωπικός για ό,τι ο καθένας μας θεωρεί σημαντικό. Και αναγκαίος για να παίρνει κανείς τις αποφάσεις που του ταιριάζουν και δεν του επιβάλλονται και για να έρχονται στην ζωή μας παιδιά που τα υποδεχόμαστε με χαρά και όχι με εξουθένωση και τραυματισμένη ψυχή.

Όταν«τρέχουν τα παιδιά μέσα στον χιονιά», οι άνθρωποι που παλεύουν με την υπογονιμότητα περιγράφουν ως γρονθοκόπημα το μήνυμα (αν όχι την «υποχρέωση»!)της ευθυμίας, της χαράς, της ευτυχίας που επικρατεί, με «μουσικό χαλί» χαρούμενες παιδικές φωνές παντού.